sexta-feira, 12 de dezembro de 2014

Burua kentzen

Badira
emakume azalak
ezkata usaina baino itsaskorragoak
Badira
barrua nola hustu jakiteke
urdailera zuzenean doazen esku emeak
Badira
amantalean batzen diren odolak
Badira
senarraren begirada duten arrainak
Badira
arnasestuz erauzten diren zakatzak
Badira
olatuen dardara duten gorputzak
Badira
maitale desleialarekin bezala
itsasoarekin oheratzen direnak
Badira
arrainei beraiena bailitz burua kentzen dieten
emakumeak

Leire Bilbao. Eskatak. Susa literatura. 2006

Quitando a cabeza

Porque hai
peles de muller
máis viscosas ca o cheiro a escamas
Porque hai
mans lenes que van dereitas ao estómago
sen saber como se baleiraren por dentro
Porque hai
sangues que se xuntan no mandil
Porque hai
peixes que teñen o ollar do marido
Porque hai
guelras que se arrincan arfando
Porque hai
corpos que teñen o tremor das ondas
Porque hai
as que se deitan co mar
como cun amante infiel
Porque hai
mulleres
que quitan a cabeza aos peixes como se fose a delas.

sábado, 6 de dezembro de 2014

Sou humano porque sou triste

Tenho uma porção de tristeza para a minha
sobrevivência. Quero-me sozinho com ela: quando
ouço passos dentro da minha tristeza escondo-me,
não posso reparti-la nem expô-la, não posso
acrescentá-la nem diminui-la. A porção de tristeza
que tenho em mim é a medida da minha vida. Sou
do tamanho da minha tristeza, nem maior nem
mais pequeno, sou do tamanho exacto da minha
tristeza. Sou humano porque sou triste, sou triste
porque sou humano. Sobrevivo na minha tristeza
e por isso amo e invento. Sou uma sombra triste
junto duma árvore solitária.

Nuno Higino. Rios sedentos. Letras & Coisas. Dezembro de 2014

Soy humano porque soy triste

Tengo una ración de tristeza para mi
supervivencia. Me gusta estar con ella a solas: cuando
oigo pasos dentro de mi tristeza me escondo,
no puedo repartirla ni mostrarla, no puedo
aumentarla ni reducirla. La ración de tristeza
que tengo en mí es la medida de mi vida. Soy
del tamaño de mi tristeza, ni mayor ni
más pequeño, soy del tamaño exacto de mi
tristeza. Soy humano porque soy triste, soy triste
porque soy humano. Sobrevivo en mi tristeza
y por ello amo e invento. Soy una sombra triste
junto a un árbol solitario.

domingo, 4 de maio de 2014

Trikuarena

Esnatu da trikua habi hosto lehorrez egindakoan,
eta dakizkien hitz guztiak ekartzen ditu gogora;
gutxi gora behera, aditzak barne, hogeitazazpi hitz.

Eta gero pentsatzen du: Amaitu da negua,
Ni trikua naiz, Bi sapelaitz gora dabiltza hegaletan;
Marraskilo, Zizare, Zomorro, Armiarma, Igel,
Zein putzu edo zulotan ezkutatzen zarete?
Hor dago erreka, Hau da nire erresuma, Goseak nago.

Eta berriro dio: Hau da nire erresuma, Goseak nago,
Marraskilo, Zizare, Zomorro, Armiarma, Igel,
Zein putzu edo zulotan ezkutatzen zarete?

Ordea bertan gelditzen da bera ere hosto lehor balitz,
artean ez baita eguerdia baino, lege zahar batek
galarazi egiten baitizkio eguzkia, zerua eta sapelaitzak.

Baina gaua dator, joan dira sapelaitzak, eta trikuak,
Marraskilo, Zizare, Zomorro, Armiarma, Igel,
Erreka utzi eta mendiaren pendizari ekiten dio,
bere arantzetan seguru nola egon baitzitekeen
gerlari bat bere eskutuaz, Espartan edo Corinton;

Eta bapatean, zeharkatu egiten du
belardiaren eta kamio berriaren arteko muga,
Zure eta nire denboran sartzen da pauso bakar batez;
Eta nola bere hiztegi unibertsala ez den
azkeneko zazpi mila urteetan berritu,
ez ditu ezagutzen gure automobilaren argiak,
ez da ohartzen bere heriotzaren hurbiltasunaz ere.

Bernardo Atxaga, Poemas & híbridos, Visor Libros, 1990

O do ourizo cacho

Esperta o ourizo cacho no seu niño de follas secas
e trae á memoria todas as palabras que sabe,
pouco máis ou menos, verbos incluídos, vinte e sete.

E despois pensa: Rematou o inverno,
Son un ourizo, Dous miñatos voan aló no alto;
Cascarolo, Miñoca, Becho, Araña, Ra,
En que poza ou buraco vos agachades?
Aí está o río, Este é o meu reino, Teño fame.

E di outra vez: Este é o meu reino, Teño fame,
Cascarolo, Miñoca, Becho, Araña, Ra,
En que poza ou buraco vos agachades?

Así a todo, queda onde está, como se tamén el fose unha folla seca,
porque aínda é mediodía, e unha lei antiga
prohíbelle o sol, o ceo e os miñatos.

Pero chega a noite, os miñatos marcharon, e o ourizo,
Cascarolo, Miñoca, Becho, Araña, Ra,
Deixa o río e sobe a pendente do monte,
tan seguro dos seus picos como puido estar
un guerreiro do seu escudo, en Esparta ou en Corinto;

E de súpeto atravesa o límite
entre o herbal e a estrada nova,
de un só paso entra no teu tempo e o meu;
E como o seu dicionario universal
non foi renovado nos últimos sete mil anos,
non recoñece as luces do noso automóbil,
nin advirte sequera a proximidade da súa morte.

Bernardo Atxaga, Poemas & híbridos, Visor Libros, 1990