quinta-feira, 8 de janeiro de 2015

Bisita

Heroina larrua jotzea bezain gozoa zela
esaten zuen garai batean.

Medikuek esaten dute okerrera ez duela egin,
eguna joan eguna etorri, eta lasai hartzeko.
Hilabetea da berriro esnatu ez dela
azken ebakuntzaz geroztik.

Hala ere egunero egiten diogu bisita
Arreta Intensiboko Unitateko seigarren kutxara.
Aurreko oheko gaisoa negar batean aurkitu dugu gaur,
inor ez zaiola bisitara agertu diotso erizainari.

Hilabetea arrebaren hitzik entzun ez dugula.
Ez dut lehen bezala bizitza osoa arretik ikusten,
esaten zigun,
ez dut promesarik nahi, ez dut damurik nahi,
maitasun keinu bat besterik ez.

Amak eta biok soilik hitz egiten diogu.
Anaiak lehen ez zion gauza handirik esaten,
orain ez da agertu ere egiten.
Aita atean geratzen da, isilik.

Ez dut gauez lorik egiten, esaten zigun arrebak,
beldur diot loak hartzeari, beldur amesgaiztoei.
Orratzek min egiten didate eta hotz naiz,
hotza zabaltzen dit sueroak zainetan zehar.
Gorputz ustel honi ihes egingo banio.

Bitartean heldu eskutik, eskatzen zigun,
ez dut promesarik nahi, ez dut damurik nahi,
maitasun keinu bat besterik ez.

Kirmen Uribe. Bitartean heldu eskutik. Susa. 2001


Visita

A heroína é tan doce como petar,
dicía ela outrora.

Os médicos din que a peor non foi,
un día e outro, e para o tomarmos con calma.
Hai un mes que non esperta
desde a última operación.

Mesmo así, visitámola acotío
no sexto box da Unidade de Coidados Intensivos.
Hoxe ao entrar encontramos o doente da cama de en fronte chorando,
dille á enfermeira que ninguén apareceu a visitalo.

Hai un mes que non lle ouvimos unha palabra á miña irmá.
Non vexo coma antes toda a vida por diante,
dicíanos,
non quero promesas, non quero arrepentimentos,
nada máis un xesto de amor.

Xa só lle falamos miña nai e mais eu.
Antes meu irmán non dicía gran cousa,
agora nin sequera aparece.
Meu pai queda na porta, en silencio.

Polas noites non durmo, dicíanos miña irmá,
teño medo de prender no sono, medo dos pesadelos.
As agullas fanme mal e teño frío,
o soro difunde o frío polas veas.
Se puidese fuxir deste corpo podre.

Namentres, cólleme da man, pedíanos,
non quero promesas, non quero arrepentimentos,
nada máis un xesto de amor.