tag:blogger.com,1999:blog-59803486506982543012024-03-13T22:34:16.923+01:00O poema que hoje partilharia com vocês...Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.comBlogger127125tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-39711135678945752212015-02-18T07:38:00.000+01:002019-08-29T10:09:44.398+02:00Memoriamemoria zer den ez dakit<br />
sikiera gorputz atala edo gaixotasuna balitz<br />
agian asmatuko nuke deskribatzen<br />
ezaugarriak sintomak neurriak<br />
lot balekioke urtaro edo sasoi bati<br />
epe mugaren bat jarriko nioke<br />
baina memoriak<br />
uste dut lekukoak etsaiak<br />
lagunak eskatzen dituela<br />
elkar hartzea<br />
bat etortzea nolabait...<br />
nago memoria dela<br />
nahitaez bihotzerreaz irensteko zerbait<br />
<br />
ez nuke neuretzako nahi<br />
memoriaren amil-izura kondenatutako herririk...<br />
ni noan herrian<br />
gauzak berez konplikatzen dira<br />
nahigabe bezala<br />
ez dago enkontru errazik<br />
festa arinik ez da<br />
hitz larria sobera eta igurtzi gutxi<br />
lana suelto banatzen da baina ez irabazirik<br />
<br />
ni noan herrian<br />
erruz galdu da denbora<br />
eta urte galduen jarioa ez du atertu oraindik:<br />
makurra izan den denbora<br />
bihur ote liteke denbora oparoa<br />
eta hautsitako denbora bat inoiz berregin...<br />
etortzekoa den aldi berri hori<br />
iritsiko dela berma dezake inork<br />
eta ziurtatu denok aurkituko gaituela onik<br />
<br />
galtzailerik gabeko herri bat<br />
gauza konplikatua da<br />
eta irabazlerik gabekoak<br />
are konplikatuago dirudi<br />
ni noan herrian bere denboraren xerka<br />
dabil jendea<br />
eta denbora horrek beharko ditu atariak<br />
kaleak fabrikak...<br />
eta denboratik kanpora ezin da inor laga<br />
denbora eta bere zuloak<br />
denbora eta bere leihoak<br />
denboratik kanpo ezin da inor laga<br />
bihotzak orduan jarri eta kontaketari lotu<br />
eta konta ahala konta<br />
behar beste bider hasi berriz<br />
<br />
memoria zer den ez dakit<br />
baina gauza konplikatua dela seguru<br />
memoria zer den xuxen ez dakit<br />
memoria oroitzea baino gehiago da<br />
memoria ez da orri zuri bat<br />
ez da mendi elurtua etorkin abandonatuen<br />
oin arrastoen esperoan<br />
uste dut memoria akordatzea dela<br />
eta ados jartzea ere bai<br />
akordatuko al gara gertatu direnekin<br />
akordatuko al gara gertatzen ari direnekin<br />
akordatuko al gara gertatzeko daudenekin...<br />
eta akordatzez gero<br />
ehuneko zenbatean<br />
eta zeinekin...<br />
<br />
memoria akordatzea bada<br />
ni herrira noa<br />
baina badiot beldurra<br />
hainbat hitzorduri<br />
hainbat ispiluren islari<br />
hainbat ispilu isili...<br />
memoria akordatzea bada<br />
memoria iratzartzea da<br />
baina ez dakigu<br />
ez non ez noiz ez nola oraindik<br />
memoria akordatzea da<br />
baina noizbait esnatuko al gara<br />
eta nora esnatu<br />
eta norekin...<br />
<br />
beldurra diot memoriaren epaiari:<br />
eta ezartzen digun kondena<br />
berriro inon ez den herri bat osatzea balitz<br />
nola egingo dugu<br />
zein bidetatik...<br />
<br />
<div style="text-align: right;"><span style="color: #666666;">Jose Luis Otamendi. <i>Kapital publikoa</i>. Susa literatura. 2014</span></div><br />
<b><span style="font-size: large;">Memoria</span></b><br />
<br />
non sei o que é a memoria<br />
se fose ao menos unha parte do corpo ou unha doenza<br />
talvez lograse describir<br />
os sinais os síntomas as medidas<br />
se se puidese vincular a unha estación ou época<br />
púñalle un prazo<br />
pero a memoria<br />
penso que pide testemuñas<br />
inimigos compañeiros<br />
entenderse<br />
concordar dalgún xeito…<br />
estou convencido de que a memoria<br />
é algo que por forza cómpre tragar con acía.<br />
<br />
non quixera para min<br />
un pobo condenado ao pánico abismal da memoria…<br />
no pobo en que eu vou<br />
as cousas complícanse de seu<br />
como sen querermos<br />
non hai encontros fáciles<br />
non hai festas lixeiras<br />
moita palabra grave e pouco aloumiño<br />
o traballo repártese a eito pero non os beneficios<br />
<br />
no pobo en que eu vou <br />
perdeuse tempo a esgalla<br />
e aínda non estiñou o fluxo dos anos perdidos:<br />
pode acaso o tempo que é ruín<br />
virar tempo xeneroso<br />
e un tempo roto refacerse algunha vez…<br />
pode alguén garantir que vaia chegar<br />
ese nova era que está por vir<br />
e asegurar que a todos nos vaia encontrar ben<br />
<br />
un pobo sen perdedores<br />
é algo complicado<br />
e sen gañadores<br />
parece aínda máis complicado<br />
no pobo en que eu vou a xente anda<br />
á busca do seu tempo<br />
e ese tempo necesitará portais<br />
rúas fábricas…<br />
e non se pode deixar a ninguén fóra do tempo<br />
o tempo e os seus buratos<br />
o tempo e as súas fiestras<br />
non se pode deixar a ninguén fóra do tempo<br />
pór en hora os corazóns e empezar a contar<br />
e contar todo o que se poida<br />
recomezar as veces que faga falla<br />
<br />
non sei o que é a memoria<br />
pero seguro que é algo complicado<br />
non sei o que é en verdade a memoria<br />
a memoria é máis ca recordar<br />
a memoria non é unha páxina en branco<br />
non é un monte nevado á espera<br />
das pegadas dos inmigrantes desamparados<br />
penso que a memoria é lembrar<br />
e tamén pórse de acordo<br />
acaso lembraremos as cousas que pasaron<br />
acaso lembraremos as cousas que están pasando<br />
acaso lembraremos as cousas que pasarán…<br />
e se as lembramos<br />
en que tanto por cento<br />
e cales…<br />
<br />
se a memoria é lembrar<br />
eu vou cara ao pobo<br />
pero teño medo<br />
de certas citas<br />
do reflexo de certos espellos<br />
de certos espellos calados…<br />
se a memoria é lembrar<br />
a memoria é espertar<br />
pero ignoramos<br />
aínda onde cando como <br />
a memoria é lembrar<br />
pero acaso espertaremos algunha vez<br />
e cara a onde<br />
e con quen…<br />
<br />
temo o veredicto da memoria<br />
e se a condena que nos impón<br />
fose formar de novo un pobo que non está en ningures<br />
como faremos<br />
por que camiño…Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-16171970988316619592015-01-08T13:06:00.000+01:002015-01-08T13:09:09.827+01:00BisitaHeroina larrua jotzea bezain gozoa zela<br />
esaten zuen garai batean.<br />
<br />
Medikuek esaten dute okerrera ez duela egin,<br />
eguna joan eguna etorri, eta lasai hartzeko.<br />
Hilabetea da berriro esnatu ez dela<br />
azken ebakuntzaz geroztik.<br />
<br />
Hala ere egunero egiten diogu bisita<br />
Arreta Intensiboko Unitateko seigarren kutxara.<br />
Aurreko oheko gaisoa negar batean aurkitu dugu gaur,<br />
inor ez zaiola bisitara agertu diotso erizainari.<br />
<br />
Hilabetea arrebaren hitzik entzun ez dugula.<br />
Ez dut lehen bezala bizitza osoa arretik ikusten,<br />
esaten zigun,<br />
ez dut promesarik nahi, ez dut damurik nahi,<br />
maitasun keinu bat besterik ez.<br />
<br />
Amak eta biok soilik hitz egiten diogu.<br />
Anaiak lehen ez zion gauza handirik esaten,<br />
orain ez da agertu ere egiten.<br />
Aita atean geratzen da, isilik.<br />
<br />
Ez dut gauez lorik egiten, esaten zigun arrebak,<br />
beldur diot loak hartzeari, beldur amesgaiztoei.<br />
Orratzek min egiten didate eta hotz naiz,<br />
hotza zabaltzen dit sueroak zainetan zehar.<br />
Gorputz ustel honi ihes egingo banio.<br />
<br />
Bitartean heldu eskutik, eskatzen zigun,<br />
ez dut promesarik nahi, ez dut damurik nahi,<br />
maitasun keinu bat besterik ez.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #999999;">Kirmen Uribe. <i>Bitartean heldu eskutik</i>. Susa. 2001</span></div>
<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Visita</span></b><br />
<br />
A heroína é tan doce como petar,<br />
dicía ela outrora.<br />
<br />
Os médicos din que a peor non foi,<br />
un día e outro, e para o tomarmos con calma.<br />
Hai un mes que non esperta<br />
desde a última operación.<br />
<br />
Mesmo así, visitámola acotío<br />
no sexto box da Unidade de Coidados Intensivos.<br />
Hoxe ao entrar encontramos o doente da cama de en fronte chorando,<br />
dille á enfermeira que ninguén apareceu a visitalo.<br />
<br />
Hai un mes que non lle ouvimos unha palabra á miña irmá.<br />
Non vexo coma antes toda a vida por diante,<br />
dicíanos,<br />
non quero promesas, non quero arrepentimentos,<br />
nada máis un xesto de amor.<br />
<br />
Xa só lle falamos miña nai e mais eu.<br />
Antes meu irmán non dicía gran cousa,<br />
agora nin sequera aparece.<br />
Meu pai queda na porta, en silencio.<br />
<br />
Polas noites non durmo, dicíanos miña irmá,<br />
teño medo de prender no sono, medo dos pesadelos.<br />
As agullas fanme mal e teño frío,<br />
o soro difunde o frío polas veas.<br />
Se puidese fuxir deste corpo podre.<br />
<br />
Namentres, cólleme da man, pedíanos,<br />
non quero promesas, non quero arrepentimentos,<br />
nada máis un xesto de amor.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-32626362345888103732014-12-12T14:40:00.000+01:002014-12-12T14:40:06.737+01:00Burua kentzenBadira<br />
emakume azalak<br />
ezkata usaina baino itsaskorragoak<br />
Badira<br />
barrua nola hustu jakiteke<br />
urdailera zuzenean doazen esku emeak<br />
Badira<br />
amantalean batzen diren odolak<br />
Badira<br />
senarraren begirada duten arrainak<br />
Badira<br />
arnasestuz erauzten diren zakatzak<br />
Badira<br />
olatuen dardara duten gorputzak<br />
Badira<br />
maitale desleialarekin bezala<br />
itsasoarekin oheratzen direnak<br />
Badira<br />
arrainei beraiena bailitz burua kentzen dieten<br />
emakumeak<br />
<br />
<div style="text-align: right;"><span style="color: #999999;">Leire Bilbao. <i>Eskatak</i>. Susa literatura. 2006 </span></div><br />
<b><span style="font-size: large;">Quitando a cabeza</span></b><br />
<br />
Porque hai<br />
peles de muller<br />
máis viscosas ca o cheiro a escamas<br />
Porque hai<br />
mans lenes que van dereitas ao estómago<br />
sen saber como se baleiraren por dentro<br />
Porque hai <br />
sangues que se xuntan no mandil<br />
Porque hai<br />
peixes que teñen o ollar do marido<br />
Porque hai<br />
guelras que se arrincan arfando<br />
Porque hai<br />
corpos que teñen o tremor das ondas<br />
Porque hai<br />
as que se deitan co mar<br />
como cun amante infiel<br />
Porque hai<br />
mulleres<br />
que quitan a cabeza aos peixes como se fose a delas.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-65338259649536709972014-12-06T21:28:00.000+01:002014-12-12T17:00:50.656+01:00Sou humano porque sou tristeTenho uma porção de tristeza para a minha<br />
sobrevivência. Quero-me sozinho com ela: quando<br />
ouço passos dentro da minha tristeza escondo-me,<br />
não posso reparti-la nem expô-la, não posso<br />
acrescentá-la nem diminui-la. A porção de tristeza<br />
que tenho em mim é a medida da minha vida. Sou<br />
do tamanho da minha tristeza, nem maior nem<br />
mais pequeno, sou do tamanho exacto da minha<br />
tristeza. Sou humano porque sou triste, sou triste<br />
porque sou humano. Sobrevivo na minha tristeza<br />
e por isso amo e invento. Sou uma sombra triste<br />
junto duma árvore solitária.<br />
<br />
<div style="text-align: right;"><span style="color: #999999;">Nuno Higino. <i>Rios sedentos</i>. Letras & Coisas. Dezembro de 2014</span></div><div style="text-align: right;"><br />
</div><span style="font-size: large;"><b>Soy humano porque soy triste</b></span><br />
<br />
Tengo una ración de tristeza para mi<br />
supervivencia. Me gusta estar con ella a solas: cuando<br />
oigo pasos dentro de mi tristeza me escondo,<br />
no puedo repartirla ni mostrarla, no puedo<br />
aumentarla ni reducirla. La ración de tristeza<br />
que tengo en mí es la medida de mi vida. Soy<br />
del tamaño de mi tristeza, ni mayor ni<br />
más pequeño, soy del tamaño exacto de mi<br />
tristeza. Soy humano porque soy triste, soy triste<br />
porque soy humano. Sobrevivo en mi tristeza<br />
y por ello amo e invento. Soy una sombra triste<br />
junto a un árbol solitario.<br />
<div style="text-align: left;"><br />
</div>Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-18739438048576872812014-05-04T11:02:00.000+02:002014-12-12T14:40:35.257+01:00TrikuarenaEsnatu da trikua habi hosto lehorrez egindakoan,<br />
eta dakizkien hitz guztiak ekartzen ditu gogora;<br />
gutxi gora behera, aditzak barne, hogeitazazpi hitz.<br />
<br />
Eta gero pentsatzen du: Amaitu da negua,<br />
Ni trikua naiz, Bi sapelaitz gora dabiltza hegaletan;<br />
Marraskilo, Zizare, Zomorro, Armiarma, Igel,<br />
Zein putzu edo zulotan ezkutatzen zarete?<br />
Hor dago erreka, Hau da nire erresuma, Goseak nago.<br />
<br />
Eta berriro dio: Hau da nire erresuma, Goseak nago,<br />
Marraskilo, Zizare, Zomorro, Armiarma, Igel,<br />
Zein putzu edo zulotan ezkutatzen zarete?<br />
<br />
Ordea bertan gelditzen da bera ere hosto lehor balitz,<br />
artean ez baita eguerdia baino, lege zahar batek<br />
galarazi egiten baitizkio eguzkia, zerua eta sapelaitzak.<br />
<br />
Baina gaua dator, joan dira sapelaitzak, eta trikuak,<br />
Marraskilo, Zizare, Zomorro, Armiarma, Igel,<br />
Erreka utzi eta mendiaren pendizari ekiten dio,<br />
bere arantzetan seguru nola egon baitzitekeen<br />
gerlari bat bere eskutuaz, Espartan edo Corinton;<br />
<br />
Eta bapatean, zeharkatu egiten du<br />
belardiaren eta kamio berriaren arteko muga,<br />
Zure eta nire denboran sartzen da pauso bakar batez;<br />
Eta nola bere hiztegi unibertsala ez den<br />
azkeneko zazpi mila urteetan berritu,<br />
ez ditu ezagutzen gure automobilaren argiak,<br />
ez da ohartzen bere heriotzaren hurbiltasunaz ere.<br />
<br />
<div style="text-align: right;"><span style="color: #999999;">Bernardo Atxaga, <i>Poemas & híbridos</i>, Visor Libros, 1990</span></div><span style="font-size: large;"><b><br />
</b></span> <span style="font-size: large;"><b>O do ourizo cacho</b></span><br />
<br />
Esperta o ourizo cacho no seu niño de follas secas<br />
e trae á memoria todas as palabras que sabe,<br />
pouco máis ou menos, verbos incluídos, vinte e sete.<br />
<br />
E despois pensa: Rematou o inverno,<br />
Son un ourizo, Dous miñatos voan aló no alto;<br />
Cascarolo, Miñoca, Becho, Araña, Ra,<br />
En que poza ou buraco vos agachades?<br />
Aí está o río, Este é o meu reino, Teño fame.<br />
<br />
E di outra vez: Este é o meu reino, Teño fame,<br />
Cascarolo, Miñoca, Becho, Araña, Ra,<br />
En que poza ou buraco vos agachades?<br />
<br />
Así a todo, queda onde está, como se tamén el fose unha folla seca,<br />
porque aínda é mediodía, e unha lei antiga<br />
prohíbelle o sol, o ceo e os miñatos.<br />
<br />
Pero chega a noite, os miñatos marcharon, e o ourizo,<br />
Cascarolo, Miñoca, Becho, Araña, Ra,<br />
Deixa o río e sobe a pendente do monte,<br />
tan seguro dos seus picos como puido estar<br />
un guerreiro do seu escudo, en Esparta ou en Corinto;<br />
<br />
E de súpeto atravesa o límite<br />
entre o herbal e a estrada nova,<br />
de un só paso entra no teu tempo e o meu;<br />
E como o seu dicionario universal<br />
non foi renovado nos últimos sete mil anos,<br />
non recoñece as luces do noso automóbil,<br />
nin advirte sequera a proximidade da súa morte.<br />
<br />
<div style="text-align: right;"><span style="color: #999999;">Bernardo Atxaga, <i>Poemas & híbridos</i>, Visor Libros, 1990</span></div><br />
<br />
<br />
Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-25466778258405936572013-11-24T08:23:00.000+01:002013-11-27T11:32:22.850+01:00Noite e diaE então a noite caiu, para que não se falasse<br />
do cair da noite. A noite caiu tão fria como as<br />
últimas noites que caíram, neste princípio de<br />
inverno, e ninguém pôs um colchão por baixo<br />
dela para que a noite não se magoasse, ao cair.<br />
A noite limitou-se a cair, e com ela caiu o céu<br />
sem lua, com todas as estrelas do universo a<br />
caírem com ela. Só os olhos não caíram, porque<br />
para verem o céu e as estrelas que o enchiam<br />
tiveram de se levantar. E foi preciso falar<br />
do cair da noite para que os olhos tomassem<br />
a direcção do céu, e descobrissem tudo o que<br />
havia no céu sem lua. "Deixem cair a noite",<br />
disse alguém. E logo alguém pediu que o<br />
dia se levantasse, como se uma coisa estivesse<br />
ligada à outra. Então, o dia levantou-se da<br />
noite em que caiu; e a noite caiu sobre o dia<br />
que se levantava, para que a sua queda fosse<br />
amparada pelo colchão do dia, e as estrelas<br />
tivessem onde pousar, à medida que caíam.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #666666;">Nuno Júdice. <i>As coisas mais simples</i>. Don Quixote. Lisboa. 2007</span> </div>
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b>
<b><span style="font-size: large;">Noche y día</span></b><br />
<br />
Y entonces cayó la noche, para que no se hablara<br />
del caer de la noche. Cayó la noche tan fría como las<br />
últimas noches que habían caído, en este principio de<br />
invierno, y nadie le puso un colchón debajo<br />
para que la noche no se lastimara, al caer.<br />
La noche se limitó a caer, y con ella cayó el cielo<br />
sin luna, con todas las estrellas del universo <br />
cayendo con ella. Todo cayó salvo los ojos, porque<br />
para ver el cielo y las estrellas que lo llenaban<br />
tuvieron que levantarse. Y fue necesario hablar<br />
del caer de la noche para que los ojos tomaran<br />
la dirección del cielo, y descubrieran todo lo que<br />
había en el cielo sin luna. "Dejad que caiga la noche",<br />
dijo alguien. Y luego alguien pidió que el<br />
día se levantara, como si una cosa estuviera<br />
unida a la otra. Entonces, el día se levantó de la<br />
noche en que cayó; y la noche cayó sobre el día<br />
que se levantaba, para que su caída fuera<br />
amparada por el colchón del día, y las estrellas<br />
tuvieran dónde posarse, a medida que caían.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-49915822619969355372013-11-23T07:45:00.000+01:002013-12-15T09:20:05.979+01:00Fado singerMy skin is pumiced to a fault<br />
I am down to hair-roots, down to fibre filters<br />
Of the raw tobacco nerve<br />
Your net is spun of sitar strings<br />
To hold the griefs of gods: I wander long<br />
In tear vaults of the sublime<br />
Queen of night torments, you strain<br />
Sutures of song to bear imposition of the rites<br />
Of living and death. You<br />
Pluck strange dirges from the storm<br />
Sift rare stones from ashes of the moon, and rise<br />
Night errands to the throne of anguish<br />
Oh there is too much crush of petals<br />
For perfume, too heavy tread of air on mothwing<br />
For a cup of rainbow dust<br />
Too much pain, oh midwife at the cry<br />
Of severance, fingers at the cosmic cord, too vast<br />
The pains of easters for a hint of the eternal<br />
I would be free of your tyranny, free<br />
From sudden plunges of the flesh in earthquake<br />
Beyond all subsidence of sense<br />
I would be free from headlong rides<br />
In rock reams and volcanic veins, drawn by dark steeds<br />
On grey melodic reins.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #666666;">by Wole Soyinka for Amália Rodrigues in 1988 </span></div>
<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Fadista</span></b><br />
<br />
A minha pele está puída em demasia<br />
De mim restam apenas as raízes capilares, os filtros fibrosos<br />
Do nervo do tabaco puro<br />
A tua rede está urdida com cordas de sitar<br />
Para conter as mágoas dos deuses: muito deambulei <br />
Em abóbadas de lágrimas da sublime<br />
Rainha dos tormentos nocturnos, tu tensas<br />
suturas de música para suportar a imposição dos ritos<br />
De vivos e mortos. Tu<br />
Arrancas prantos estranhos da trovoada <br />
Peneiras pedras raras das cinzas lunares, e elevas<br />
Recados nocturnos para o trono da angústia<br />
Ai, há pétalas de mais machucadas<br />
Para perfume, pesa de mais o passo do ar na asa da mariposa<br />
Para uma xícara de pó de arco-íris<br />
Dor de mais, ai, parteira no grito<br />
Da ruptura, dedilha no cordão cósmico, imensas de mais<br />
As dores pascais para um triz do eterno<br />
Livrar-me-ia da tua tirania, livrar-me-ia<br />
De súbitos mergulhos da carne no terremoto<br />
Além de todo o abatimento de juízo<br />
Livrar-me-ia de passeios precipitados<br />
Em resmas de rochas e veias vulcânicas, puxado por corcéis escuros<br />
sobre melódicas rédeas cinzentas.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #666666;">escrito por Wole Soyinka para Amália Rodrigues em 1988</span><br />
<span style="color: #666666;">tradução de María Alonso Seisdedos em <i>De voz dada, Amália e os poetas</i>. Porta XIII. 2013</span><br />
<span style="color: #666666;"><br /></span>
<span style="color: #666666;"><br /></span></div>
Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-51419900968647890092012-10-30T08:11:00.001+01:002012-10-30T08:13:24.219+01:00Mistério (Gonçalo M. Tavares)Nem sempre o Mistério<br />
está fora do alcance da mão, como<br />
o país estrangeiro. Por vezes ele viaja para cá,<br />
encosta-se às decisões materiais de<br />
um dia vulgar;<br />
e surge, súbita e absurdamente,<br />
no meio de uma acção do quotidiano.<br />
Descuidados, nessa altura, chamamos ao misterio erro,<br />
e rapidamente o eliminamos.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #999999;">Gonçalo M. Tavares. <i>1.</i> Relógio d'Água. Lisboa. 2004 (2.ª edição: 2011)</span></div>
<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Mistério</span></b><br />
<br />
No siempre está el Misterio<br />
fuera del alcance de la mano, como<br />
el país extranjero. A veces viaja hacia aquí,<br />
se arrima a las decisiones materiales de<br />
un día vulgar;<br />
y surge, súbita y absurdamente,<br />
en medio de una acción cotidiana.<br />
Por descuido, en ese momento, llamamos al misterio error,<br />
y rápidamente lo eliminamos.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-67372469211538147712012-10-15T09:58:00.000+02:002012-10-15T10:16:06.261+02:00"Nunca se sabe"Papéis velhos com poemas: são o joio<br />
das gavetas. Relê-los causa aversão<br />
e uma espécie de tristeza arrependida —<br />
são tão nossos como as recordações<br />
e ainda vemos a circunstância precisa,<br />
a causa, a ferida, por detrás de cada um.<br />
<br />
Mas na altura havia esperança: é isso<br />
que representam. Não pelas coisas que<br />
dizem — é só descrença e fastio — mas<br />
pela simples razão de termos querido<br />
guardá-los. Com um pouco mais de alento,<br />
de inspiração e trabalho, ainda se endireita<br />
isto. Ou seja, os versos. E até a vida.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
Rui Pires Cabral. <i>Oráculos de cabeceira</i>. Averno. Lisboa. 2009</div>
<br />
<span style="font-size: x-small;">*Título do poema tomado de: Italo Calvino, <i>O cabaleiro inexistente</i> [tradução de Fernanda Ribeiro e Herberto Helder], Portugália, Lisboa, 1965, p. 143<i><br /></i></span><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>"Nunca se sabe"</b></span><br />
<br />
Papeles viejos con poemas: son la paja<br />
de las gavetas. Releerlos causa aversión<br />
y una especie de tristeza arrepentida —<br />
son tan nuestros como los recuerdos<br />
y aún vemos la circunstancia precisa,<br />
la causa, la herida, por detrás de cada uno.<br />
<br />
Pero entonces había esperanza: eso es<br />
lo que representan. No por las cosas que<br />
dicen —sólo descreimiento y hastío— sino<br />
por la simple razón de que hayamos querido<br />
guardarlos. <i>Con un poco más de aliento,</i><br />
<i>de inspiración y trabajo, todavía se arregla</i><br />
<i>esto.</i> O sea, los versos. Y hasta la vida.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-34571745455340797892012-06-17T17:53:00.001+02:002013-11-26T14:34:40.797+01:00[Os Rurais]Primeiro treinamos o disfarce de sermos cosmopolitas<br />
e depois procuramos livrar-nos dos disfarces<br />
de fazer de conta que o somos: tiramos as máscaras<br />
com a ilusão de que assim nos disfarçamos melhor<br />
e de que assim nos é possível fazer de conta<br />
que não trazemos merda agarrada aos sapatos.<br />
Nas grandes cidades chegávamos a dar-nos<br />
<br />
bem: Paris ou Copenhaga não são muito<br />
diferentes de uma aldeia de montanha<br />
no que respeita ao modo como os outros nos olham<br />
e olhamos os outros. Quer dizer: a cumplicidade<br />
ou a distância que entre as pessoas se estabelece<br />
nos pequenos lugares não é substancialmente<br />
diferente da que o anonimato proporciona<br />
nas praças e nos largos das urbes. E ser rural<br />
<br />
chegava a deixar de ser esse peso de falarmos<br />
ou fazermos um gesto e descobrir-se<br />
à distância a pesada pronúncia ou o cheiro<br />
da urze entranhado na pele. O problema<br />
são os espaços sociais de média dimensão:<br />
um jantar com amigos de amigos num restaurante<br />
caro ou uma conferência num anfiteatro<br />
sobre a imortalidade da alma: o nosso inglês<br />
mesmo que seja perfeito vê-se que foi aprendido<br />
a custo nos livros de um liceu<br />
da província; os nossos fatos têm sempre<br />
desusados vincos e parece que foram<br />
feitos para alguém um pouco mais gordo<br />
ou um pouco mais magro do que nós; os nossos<br />
argumentos filosóficos descambam inevitavelmente<br />
no senso comum e risível dos provérbios;<br />
e nunca acertamos os talheres ou os copos<br />
com as protocoladas necessidades deles.<br />
<br />
Compreendemos um dia que não adianta<br />
colocar uma máscara e outra máscara<br />
sobre o rosto ou retirá-las todas na ilusão<br />
de que assim nos é mais fácil disfarçar<br />
a ruralidade que somos como se não pertencêssemos<br />
ainda e para sempre aos lugares afastados<br />
onde nascemos e onde ficámos mesmo quando de<br />
lá saímos muito cedo. E portanto resta-nos<br />
<br />
ser rurais e trazer a merda agarrada<br />
aos sapatos com a arrogância e a displicência<br />
com que os cosmopolitas à mesa manobram<br />
os talheres bastando-nos a nós o disfarce<br />
de não sentirmos vergonha quando não sabemos<br />
se é de faca e garfo ou com uma colherzinha<br />
de entre tantas facas e tantos garfos e tantas colherzinhas<br />
que nos devemos meter ao petit gateau de chocolate.<br />
<br />
Claro que não é isto que pode salvar-nos.<br />
Mas a partir de certa altura já quase<br />
nos basta ter uma máscara que nos disfarce<br />
até sermos exactamente o que somos.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
José Carlos Barros. <a href="http://casa-de-cacela.blogspot.com.es/2012/06/os-rurais.html" target="_blank">Casa de Cacela</a>. 2012 </div>
<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">[Los Rurales] </span></b><br />
<br />
Primero entrenamos el disfraz de ser cosmopolitas<br />
y después procuramos librarnos de los disfraces<br />
de hacer como si lo fuésemos: nos quitamos las máscaras<br />
con la ilusión de que así nos disfrazamos mejor<br />
y de que así nos es posible hacer como si no<br />
llevásemos mierda pegada en los zapatos.<br />
En las grandes ciudades llegábamos a estar<br />
<br />
a gusto: Paris o Copenhague no son muy<br />
diferentes de una aldea de montaña<br />
en lo que respecta al modo en que los demás nos miran<br />
y miramos a los demás. Es decir: la complicidad<br />
o la distancia que entre las personas se establece<br />
en los pequeños lugares no es sustancialmente<br />
diferente de la que el anonimato proporciona<br />
en las glorietas y plazas de las urbes. Y ser rural<br />
<br />
llegaba a dejar de ser ese peso de hablar<br />
o hacer un gesto y que se descubriera<br />
a distancia el pesado acento o el olor<br />
del brezo entrañado en la piel. El problema<br />
son los espacios sociales de media dimensión:<br />
una cena con amigos de amigos en un restaurante<br />
caro o una conferencia en un anfiteatro<br />
sobre la inmortalidad del alma: nuestro inglés<br />
aunque sea perfecto se ve que fue aprendido<br />
a pulso en los libros de un instituto <br />
de provincias; nuestros trajes tienen siempre<br />
pliegues pasados de moda y parece que fueron<br />
hechos para alguien un poco más gordo<br />
o un poco más flaco que nosotros; nuestros<br />
argumentos filosóficos degeneran inevitablemente<br />
en el sentido común y risible de los proverbios;<br />
y nunca casamos los cubiertos o los vasos<br />
con las protocoladas necesidades de estos.<br />
<br />
Comprendemos un día que de nada sirve<br />
colocar una máscara y otra máscara<br />
sobre el rostro o quitarlas todas en la ilusión<br />
de que así nos es más fácil disimular<br />
la ruralidad que somos como si no perteneciéramos<br />
todavía y para siempre a los lugares alejados<br />
en los que nacimos y continuamos incluso cuando de<br />
allí salimos muy temprano. Y por tanto solo nos queda<br />
<br />
ser rurales y llevar la mierda pegada<br />
a los zapatos con la arrogancia y la displicencia<br />
con la que los cosmopolitas a la mesa manejan<br />
los cubiertos bastándonos a nosotros el disfraz<br />
de no sentir vergüenza cuando no sabemos<br />
si es con cuchillo y tenedor o con una cucharilla<br />
de entre tantos cuchillos y tantos tenedores y tantas cucharillas<br />
con lo que nos debemos aplicar al petit gateau de chocolate.<br />
<br />
Claro que no es esto lo que nos puede salvar. <br />
Pero a partir de cierta altura ya casi <br />
nos basta tener una máscara que nos disfrace <br />
hasta ser exactamente lo que somos.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-28402065215093130732012-06-03T10:17:00.000+02:002012-06-03T10:17:55.789+02:00TestamentoÀ prostituta mais nova,<br />
do bairro mais velho e escuro,<br />
deixo os meus brincos, lavrados<br />
em cristal, límpido e puro...<br />
<br />
E àquela virgem esquecida,<br />
rapariga sem ternura,<br />
sonhando algures uma lenda,<br />
deixo o meu vestido branco,<br />
o meu vestido de noiva,<br />
todo tecido de renda...<br />
<br />
Este meu rosário antigo,<br />
ofereço-o àquele amigo<br />
que não acredita em Deus...<br />
E os livros, rosários meus<br />
das contas doutro sofrer,<br />
são para os homens humildes,<br />
que nunca souberam ler.<br />
<br />
Quanto aos meus poemas loucos,<br />
esses, que são de dor<br />
sincera e desordenada...<br />
esses, que são de esperança,<br />
desesperada mas firme,<br />
deixo-os para ti, meu Amor...<br />
Para que na paz da hora<br />
em que a minha alma venha<br />
beijar de longe os teus olhos,<br />
<br />
vás por essa noite fora...<br />
com passos feitos de lua,<br />
oferecê-los às crianças<br />
que encontrares em cada rua...<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Alda Lara (Lisboa, 1950). In <i>Poemas</i>. Edições Imbondeiro. 1966</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Testamento</b></span><br />
<br />
A la ramera más joven,<br />
del barrio más viejo y oscuro,<br />
le dejo mis aros, labrados<br />
en cristal, límpido y puro...<br />
<br />
Y a la virgen olvidada,<br />
jovencita sin ternura,<br />
que sueña alguna leyenda,<br />
le dejo el vestido blanco,<br />
mi blanco traje de novia,<br />
todo tejido de encaje...<br />
<br />
Este mi rosario antiguo,<br />
se lo ofrezco a aquel amigo<br />
que no cree que exista Dios...<br />
Son los libros, rosarios míos<br />
de cuentas de otro padecer,<br />
para los hombres humildes,<br />
que nunca han sabido leer.<br />
<br />
Cuanto a mis poemas locos,<br />
esos, que son de dolor<br />
sincero e desordenado...<br />
esos, que son de esperanza,<br />
desesperada mas firme,<br />
a ti te los dejo, mi Amor...<br />
Para que en la paz del tiempo<br />
en que esta mi alma venga<br />
a besar tus ojos de lejos,<br />
<br />
vayas por la noche adentro...<br />
con pasos hechos de luna,<br />
a dárselos a los niños<br />
que en cada calle te encuentres...Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-3439545888772768382012-05-21T17:52:00.003+02:002012-06-03T10:19:23.992+02:00Meu pai no corredorMeu pai<br />
no corredor<br />
<br />
Na esquadria<br />
do tecto branco<br />
do chão branco<br />
deserto<br />
<br />
Meu pai<br />
no corredor<br />
<br />
Parado<br />
no fundo branco<br />
no silêncio longo<br />
gelado<br />
deserto<br />
<br />
Meu pai<br />
no corredor<br />
<br />
de fato branco<br />
suspenso<br />
no entre-acto<br />
da sombra branca<br />
desperto<br />
<br />
Meu pai<br />
no corredor<br />
<br />
Parado<br />
na luz branca<br />
asséptica<br />
de olhar branco<br />
petrificado<br />
implora<br />
<br />
Meu pai<br />
no corredor<br />
<br />
no meu peito<br />
a face imberbe<br />
aos vinte anos<br />
nas minhas barbas<br />
encanecidas<br />
enfim<br />
chora.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Arnaldo Santos. <i>Momentos (1958-2011)</i>. <a href="http://nossomos.wordpress.com/catalogo/" target="_blank">nóssomos</a>. 2011</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Mi padre en el pasillo</b></span><br />
<br />
Mi padre<br />
en el pasillo<br />
<br />
En la escuadra<br />
del techo blanco<br />
del suelo blanco<br />
desierto<br />
<br />
Mi padre<br />
en el pasillo<br />
<br />
Parado<br />
en el fondo blanco<br />
en el silencio largo<br />
helado<br />
desierto<br />
<br />
Mi padre<br />
en el pasillo<br />
<br />
de traje blanco<br />
colgado<br />
en el entreacto<br />
de la sombra blanca<br />
despierto<br />
<br />
Mi padre<br />
en el pasillo<br />
<br />
Parado<br />
en la luz blanca<br />
aséptica<br />
de mirada blanca<br />
petrificada<br />
implora<br />
<br />
Mi padre<br />
en el pasillo<br />
<br />
en mi pecho<br />
el rostro imberbe<br />
a los veinte años<br />
en mi barba<br />
encanecida<br />
por fin<br />
llora.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-9018970283629876482012-05-13T08:39:00.001+02:002012-06-03T10:19:50.033+02:00EnigmaO teu enigma<br />
não é o do espaço vazio<br />
por entre os dedos<br />
<br />
O teu enigma<br />
é a nobreza do gesto futuro<br />
quase escondido<br />
nas palavras diurnas<br />
<br />
O teu enigma<br />
é líquido<br />
quase como as formas que usas<br />
todas elas<br />
para dizer: inacabado<br />
nunca fechado<br />
na calmaria<br />
da<br />
paisagem.<br />
<div style="text-align: right;">ilha, 11 de maio de 2012</div><br />
<div style="text-align: right;">Rosa Oliveira. <i><a href="http://affectum.blogspot.com.es/2012/05/enigma.html" target="_blank">Affectum</a></i> (2012)</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Enigma</b></span><br />
<br />
Tu enigma<br />
no es el del espacio vacío<br />
por entre los dedos<br />
<br />
Tu enigma<br />
es la nobleza del gesto futuro<br />
casi escondido<br />
en las palabras diurnas<br />
<br />
Tu enigma<br />
es líquido<br />
casi como las formas que usas<br />
todas ellas<br />
para decir: inacabado<br />
nunca cerrado<br />
en la calma<br />
del<br />
paisaje.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-88860086051571465332012-05-06T20:32:00.001+02:002012-06-03T10:20:19.672+02:00Luznão atirem para o meu peito<br />
palavras sórdidas palavras velhas<br />
para o meu peito não atirem<br />
palavras velhas palavras sórdidas<br />
<br />
inventarei as minhas<br />
no piso da cidade<br />
no chão do campo<br />
na escuridão da solidão.<br />
<br />
para o meu caminho não atiren<br />
palavras velhas palavras sórdidas<br />
irei à busca da palavra<br />
onde os homens desconhecem o grito<br />
irei à busca da palavra<br />
onde os homens cultivam no peito<br />
as palavras que hão-de ser ditas:<br />
ditas à janela da cidade<br />
irei à busca da palavra<br />
e direi o que se diz entre as paredes<br />
para que da palavra nasça a luz.<br />
<br />
não me atirem palavras sórdidas<br />
palavras velhas<br />
inventarei as minhas<br />
e serei um pedaço de palavra.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">João Maimona. <i>Memória de sombra</i>. <a href="http://nossomos.wordpress.com/catalogo/" target="_blank">nóssomos</a>. 2012</div><br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Luz</span></b><br />
<br />
no me arrojen al pecho<br />
palabras sórdidas palabras viejas<br />
al pecho no me arrojen<br />
palabras viejas palabras sórdidas<br />
<br />
me inventaré las mías<br />
en el piso de la ciudad<br />
en el suelo del campo<br />
en la oscuridad de la soledad.<br />
<br />
al camino no me arrojen<br />
palabras viejas palavras sórdidas<br />
iré en busca de la palabra<br />
donde los hombres desconocen el grito<br />
iré en busca de la palabra<br />
donde los hombres cultivan en el pecho<br />
las palabras que serán dichas:<br />
dichas a la ventana de la ciudad<br />
iré en busca de la palabra<br />
y diré lo que se dice entre las paredes<br />
para que de la palabra nazca la luz.<br />
<br />
no me arrojen palabras sórdidas<br />
palabras viejas<br />
me inventaré las mías<br />
y seré un pedazo de palabra.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-19553595574233827422012-05-02T19:19:00.007+02:002012-06-03T10:20:53.743+02:00O sol inclinado sobre a tardeO sol inclinado sobre a tarde,<br />
como o poeta debruçado sobre a varanda da memória,<br />
levemente ardendo<br />
e bebendo a vasta respiração da cidade,<br />
lento como o próprio dia.<br />
Tudo parece nos seus lugares, mas<br />
eu capto um certo tremor criminoso<br />
por detrás do oco ordenamento do tempo.<br />
<br />
A tarde é propícia a suaves insignificâncias:<br />
olhares sem malícia, gestos aprazíveis,<br />
complacentes risos inócuos.<br />
Uma angústia primordial espreita sob o sol,<br />
mas apenas eu a descortino. Nada me escapa:<br />
os amores em cálida gestação,<br />
os ódios lançados contra as paredes, como<br />
manchas estúpidas e pecaminosas,<br />
a menstruação exaltada das mulheres.<br />
Os sabores estupram os tambores e<br />
somente eu os vejo.<br />
<br />
Caminho movido subterraneamente<br />
por uma sabedoria viva e sangrenta. Mas<br />
só as pedras o entendem.<br />
Abre-se o tempo sob os meus passos inaudíveis.<br />
Estes homens saem dos edifícios e nem reparam<br />
na inusitada inclinação solar. Apetece-me <br />
pôr as vísceras de fora e gritar.<br />
<br />
Na verdade, respiro como um velho feiticeiro africano<br />
no coração ardente desta tarde estrangeira.<br />
A luz levemente coada do dia<br />
espeta-se como avisos subtis<br />
em todas as minhas extremidades: os dedos, os olhos,<br />
o estômago atravessado por um vento tremendo.<br />
Até que, de súbito,<br />
a multidão olha-me aterrorizada.<br />
Mas só eu o percebo.<br />
<br />
<div style="text-align: right;"><i>Escrito no Rio de Janeiro</i></div><br />
<div style="text-align: right;">João Melo. <i>A construção do tempo</i>. <a href="http://nossomos.wordpress.com/catalogo/" target="_blank">nóssomos</a>. 2012</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>El sol inclinado sobre la tarde</b></span><br />
<br />
El sol inclinado sobre la tarde,<br />
como el poeta asomado al balcón de la memoria,<br />
levemente ardiendo<br />
y bebiendo la vasta respiración de la ciudad,<br />
lento como el propio día.<br />
Todo parece en su sitio, pero<br />
yo capto un cierto temblor delictivo<br />
por detrás del huero ordenamiento del tiempo.<br />
<br />
La tarde es propicia a suaves insignificancias:<br />
miradas sin malicia, gestos apacibles,<br />
complacientes risas inocuas.<br />
Una angústia primordial acecha bajo el sol,<br />
mas sólo yo la vislumbro. Nada se me escapa:<br />
los amores en cálida gestación,<br />
los odios lanzados contra las paredes, como<br />
manchas estúpidas y pecaminosas,<br />
la menstruación exaltada de las mujeres.<br />
Los sabores estupran a los tambores y<br />
solamente yo los veo.<br />
<br />
Camino movido subterráneamente<br />
por una sabiduría viva y sangrienta. Pero<br />
sólo las pedras lo entienden.<br />
Se abre el tiempo bajo mis pasos inaudibles.<br />
Estos hombres salen de los edificios y ni se fijan<br />
en la inusitada inclinación solar. Me apetece <br />
poner las vísceras al aire y gritar.<br />
<br />
La verdad, respiro como un viejo hechicero africano<br />
en el corazón ardiente de esta tarde extranjera.<br />
La luz levemente colada del día<br />
se espeta como avisos sutiles<br />
en todas mis extremidades: los dedos, los ojos,<br />
el estómago atravesado por un viento tremendo.<br />
Hasta que, de súbito,<br />
la multitud me mira aterrorizada.<br />
Pero sólo yo lo percibo.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-3153730627421204412012-04-11T18:25:00.001+02:002012-06-03T10:21:20.447+02:00Soneto de fidelidadeDe tudo, ao meu amor serei atento<br />
Antes, e com tal zelo, e sempre, e tanto<br />
Que mesmo em face do maior encanto<br />
Dele se encante mais meu pensamento.<br />
<br />
Quero vivê-lo em cada vão momento<br />
E em seu louvor hei de espalhar meu canto<br />
E rir meu riso e derramar meu pranto<br />
Ao seu pesar ou seu contentamento<br />
<br />
E assim, quando mais tarde me procure<br />
Quem sabe a morte, angústia de quem vive<br />
Quem sabe a solidão, fim de quem ama<br />
<br />
Eu possa me dizer do amor (que tive):<br />
Que não seja imortal, posto que é chama<br />
Mas que seja infinito enquanto dure.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Vinicius de Moraes</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Soneto de fidelidade</b></span><br />
<br />
De todo, a mi amor estaré atento<br />
Antes, con tal celo, y siempre, y tanto<br />
Que aún delante del mayor encanto<br />
De él se encante más mi pensamiento.<br />
<br />
Quiero vivirlo en cada vano instante<br />
Y en su alabanza esparciré mi canto<br />
Reiré mi risa y verteré mi llanto<br />
A su pesar o a su placer radiante<br />
<br />
Y así, cuando más tarde me reclame<br />
Tal vez la muerte, angustia de quien vive<br />
Tal vez la soledad, fin de quien ama<br />
<br />
Yo me pueda decir del amor (que tuve):<br />
Que no sea inmortal, puesto que es llama<br />
Mas que sea infinito mientras ame.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-42442628590743596992012-04-02T08:31:00.001+02:002012-06-03T10:21:55.022+02:00Eu deveria passar por mimDeus e Belzebu são um só<br />
A cintilar sobre as cúpulas.<br />
Com eles estão a onça o leão e a loba<br />
Mas também as máquinas de devastar<br />
Que serão aniquiladas depois<br />
De estropiadas dobradas amassadas sobre si<br />
Até suspirarem pela sombra<br />
Até enlouquecerem.<br />
<br />
E os poderosos sentindo-se inexpugnáveis<br />
Nas sua cidades de aço<br />
Na sua carne de bronze brilhante<br />
Nos seus obeliscos de ónix<br />
Fazendo sexo com os céus<br />
Capazes de engolir as brasas<br />
Com as suas portas ávidas<br />
Com as suas bocas centro de furacões<br />
<br />
Também eles sucumbirão<br />
Com os mares e os meteoros<br />
A erva verde as forragens os manjares insípidos<br />
E as gemas dos dedos<br />
<br />
Porque eles são o eco de um uivo e não o sabem<br />
Porque eles são de nada e não o sabem.<br />
<br />
Desesperados hão-de deitar o fogo à floresta dos homens<br />
Lançar glaciares contra as labaredas<br />
Mas restar-lhes-ão as cinzas a soluçar na noite<br />
Uma paródia selvagem de negro e negro<br />
Que o Nada lhes saberá explicar.<br />
<br />
A todos o incêndio de tudo<br />
Até dos átomos ferozes<br />
Que eternamente se pensaram a devorar<br />
A estrada de leite dos céus<br />
Até os átomos serão traçados<br />
Pelo gládio do Nada sagrado<br />
Até os deuses dez vezes serão cortados<br />
Pela foice em fúria do ceifeiro do tempo.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Henrique Dória. <i><a href="http://odisseus.blogs.sapo.pt/162222.html" target="_blank">Odisseus</a></i> (2012)</div><br />
<b><span style="font-size: large;"><br />
</span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">Yo debería pasar por mí</span></b><br />
<br />
Dios y Belzebú son uno sólo<br />
Que centellea sobre las cúpulas.<br />
Con ellos están la onza el león y la loba<br />
Mas también las máquinas de devastar<br />
Que serán aniquiladas después<br />
De mutiladas vergadas aplastadas sobre sí<br />
Hasta que suspiren por la sombra<br />
Hasta que enloquezcan.<br />
<br />
Y los poderosos sintiéndose inexpugnables<br />
En sus ciudades de acero<br />
En su carne de bronce brilhante<br />
En sus obeliscos de ónice<br />
Copulando con los cielos<br />
Capaces de engullir las brasas<br />
Con sus puertas ávidas<br />
Con sus bocas centro de huracanes<br />
<br />
También ellos sucumbirán<br />
Con los mares y los meteoros<br />
La hierba verde los pastos los manjares insípidos<br />
Y las yemas de los dedos<br />
<br />
Porque ellos son el eco de un aullido y no lo saben<br />
Porque ellos son de nada y no lo saben.<br />
<br />
Desesperados prenderán fuego al bosque de los hombres<br />
Lanzarán glaciares contra las llamaradas<br />
Pero les quedarán las cenizas sollozando en la noche<br />
Una parodia salvaje de negro y negro<br />
Que la Nada les sabrá explicar.<br />
<br />
A todos el incendio de todo<br />
Hasta de los átomos feroces<br />
Que eternamente se imaginaron devorando<br />
El camino de leche de los cielos<br />
Hasta los átomos serán corroídos<br />
Por la espada da la Nada sagrada<br />
Hasta los dioses diez veces serán cortados<br />
Por la hoz en furia del segador del tiempo.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-33672129800370363442012-03-12T07:27:00.004+01:002012-06-03T10:23:05.913+02:00Quando vier a PrimaveraQuando vier a Primavera, <br />
Se eu já estiver morto, <br />
As flores florirão da mesma maneira <br />
E as árvores não serão menos verdes que na Primavera passada. <br />
A realidade não precisa de mim. <br />
<br />
Sinto uma alegria enorme <br />
Ao pensar que a minha morte não tem importância nenhuma <br />
<br />
Se soubesse que amanhã morria <br />
E a Primavera era depois de amanhã, <br />
Morreria contente, porque ela era depois de amanhã. <br />
Se esse é o seu tempo, quando havia ela de vir senão no seu tempo? <br />
Gosto que tudo seja real e que tudo esteja certo; <br />
E gosto porque assim seria, mesmo que eu não gostasse. <br />
Por isso, se morrer agora, morro contente, <br />
Porque tudo é real e tudo está certo. <br />
<br />
Podem rezar latim sobre o meu caixão, se quiserem. <br />
Se quiserem, podem dançar e cantar à roda dele. <br />
Não tenho preferências para quando já não puder ter preferências. <br />
O que for, quando for, é que será o que é. <br />
<br />
<div style="text-align: right;">Fernando Pessoa. <i>Poemas de Alberto Caeiro</i>. "Poemas inconjuntos" (1930)<i></i></div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Cuando venga la primavera </b></span><br />
<br />
Cuando venga la primavera, <br />
Si ya estuviera muerto, <br />
Las flores se abrirán de igual manera <br />
Y los árboles no serán menos verdes que la primavera pasada. <br />
La realidad no me necesita. <br />
<br />
Siento una alegría enorme <br />
Al pensar que mi muerte no tiene importancia alguna <br />
<br />
Si supiera que mañana me moría <br />
Y la primavera era pasado mañana, <br />
Me moriría contento, porque era pasado mañana. <br />
Si ese es su tiempo, ¿cuándo iba a venir sino en su tiempo? <br />
Me gusta que todo sea real y que todo esté en su sitio; <br />
Y me gusta porque así sería, aunque a mí no me gustara. <br />
Por eso, si me muero ahora, me muero contento, <br />
Porque todo es real y todo está en su sitio. <br />
<br />
Pueden rezar latines sobre mi ataúd, si quieren. <br />
Si quieren, pueden bailar y cantar en torno a él. <br />
No tengo preferencias para cuando ya no pueda tener preferencias. <br />
Lo que sea, cuando sea, ha de ser lo que es.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-46465520782960115772012-02-22T20:49:00.004+01:002012-06-03T10:23:47.621+02:00Días asíDías oscuros como la piel de hombre negro que luego<br />
se funde en la oscuridad de la noche que confunde.<br />
Días de frío frío que dejan al ser de los trópicos, boca<br />
abierta, un cerebro congelado hacia una sola meta: sol<br />
tropical.<br />
Días de frío constante, gris y claros mezclados.<br />
Días para los sentidos auditivos, el mensaje de la<br />
naturaleza en su revuelta.<br />
Me acordé, viviendo el panorama, que venía de unos<br />
arrecifes y planicies con calor y viento casi siempre.<br />
Sentí que la vida está más allá de la frontera que me vio<br />
nacer, dentro de mis semejantes.<br />
También sentí que las fronteras son palos que reman<br />
hacia el mal entendimiento de tipo: orgullo tonto.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Abdoulaye Bilal Traoré. <i>Oculto al sol.</i> El taller del poeta (2011)</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Dias assim</b></span><br />
<br />
Dias escuros como a pele de homem preto que logo<br />
se funde na escuridão da noite que confunde.<br />
Dias de frio frio que deixam o ser dos trópicos, boca<br />
aberta, um cérebro regelado focado a uma soa meta: sol<br />
tropical.<br />
Dias de frio constante, cinzento e claros misturados.<br />
Dias para os sentidos auditivos, a mensagem da<br />
natureza na sua revolta.<br />
Lembrei, a viver o cenário, que vinha duns<br />
recifes e planícies com calor e vento quase sempre.<br />
Senti que a vida está além da fronteira que me viu<br />
nascer, dentro dos meus semelhantes.<br />
Também senti que as fronteiras são paus que remam<br />
em direcção ao mal entendimento de tipo: orgulho parvo.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-679725829883617562012-02-05T17:43:00.000+01:002012-02-05T17:43:04.473+01:00Desde entoncesHubo una edad (siglos atrás, nadie lo recuerda)<br />
en que estuvimos juntos meses enteros,<br />
desde el amanecer hasta la medianoche.<br />
Hablamos todo lo que había que hablar.<br />
Hicimos todo lo que había que hacer.<br />
Nos llenamos<br />
de plenitudes y fracasos.<br />
En poco tiempo<br />
incineramos los contados días.<br />
Se hizo imposible<br />
sobrevivir a lo que unidos fuimos.<br />
Y desde entonces la eternidad<br />
me dio un gastado vocabulario muy breve:<br />
"ausencia", "olvido", "desamor", "lejanía".<br />
Y nunca más, nunca más, nunca, nunca.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">José Emilio Pacheco. <i>Islas a la deriva. Poesía III (1973-1978)</i>. Visor Libros (2011)</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Desde então</b></span><br />
<br />
Houve uma idade (séculos atrás, já ninguém lembra)<br />
em que estivemos juntos meses inteiros,<br />
desde o amanhecer até à meia-noite.<br />
Falámos todo o que havia para falar.<br />
Fizemos todo o que havia para fazer.<br />
Preenchemo-nos<br />
de plenitudes e fracassos.<br />
Em pouco tempo<br />
incinerámos os contados dias.<br />
Fez-se impossível<br />
sobreviver ao que unidos fomos.<br />
E desde então a eternidade<br />
deu-me um gasto vocabulário muito breve:<br />
"ausência", "esquecimento", "desamor", "lonjura".<br />
E nunca mais, nunca mais, nunca, nunca.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-80749313126932565842012-02-03T07:55:00.002+01:002012-06-03T10:24:42.714+02:00Fraternidade<div style="color: #999999; text-align: right;"><i>Ao Joaquim Castro Caldas</i></div><div style="color: #999999; text-align: right;"><i>Ao Jaime Lousa</i></div><div style="color: #999999; text-align: right;"><i>Ao Sebastião Alba</i></div><br />
<br />
Mais um dia<br />
mais um café<br />
escrever é o meu ofício<br />
e escrevo com o meu próprio sangue<br />
acredito nas minhas palavras<br />
acredito nas minhas palavras, ouviste?<br />
Já tive as minhas desilusões políticas<br />
já não tenho aquelas certezas<br />
mas continuo a ter convicções<br />
acredito no homem<br />
acredito no homem enquanto criador<br />
apesar de tudo<br />
apesar da rapina e da competição<br />
acredito também no amor<br />
no amor que une a mãe à criança<br />
no amor que não se paga<br />
no amor livre e gratuito<br />
no amor infinito<br />
no amor<br />
sim, no amor<br />
apesar de estar com a raiva toda<br />
falo do amor<br />
o amor é uma espécie de divindade<br />
o amor é um homem esfarrapado<br />
como dizia Sócrates,<br />
um gajo teso que caminha pela cidade<br />
sem ter onde dormir<br />
um gajo sábio sem eira nem beira<br />
como o Jaime e como o Alba<br />
o gajo que te dirige a palavra<br />
e te quer<br />
que apanha bebedeiras<br />
e cospe poemas<br />
como o Joaquim<br />
que é terno sem deixar de ser narciso<br />
que tira o som ao primeiro-ministro<br />
que pergunta pela tua loucura<br />
que te saúda na rua<br />
que diz que a tua performance foi brilhante<br />
é isso o amor<br />
a fraternidade<br />
o encontro dos criadores<br />
e fica<br />
para sempre.<br />
<div style="text-align: right;">António Pedro Ribeiro. <i>Café Paraíso</i>. Bairro dos Livros (Cultureprint, CRL) (2011)</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Fraternidad</b></span><br />
<div style="color: #999999; text-align: right;"><i>A Joaquim Castro Caldas</i></div><div style="color: #999999; text-align: right;"><i>A Jaime Lousa</i></div><div style="color: #999999; text-align: right;"><i>A Sebastião Alba</i></div><br />
<br />
Otro día<br />
otro café<br />
escribir es mi oficio<br />
y escribo con mi propia sangre<br />
creo en mis palabras<br />
creo en mis palabras, ¿me oyes?<br />
He tenido mis desilusiones políticas<br />
ya no tengo aquellas certidumbres<br />
pero sigo teniendo convicciones<br />
creo en el hombre<br />
creo en el hombre como creador<br />
a pesar de todo<br />
a pesar de la rapiña y de la competición<br />
creo también en el amor<br />
en el amor que une a la madre a su hijo<br />
en el amor que no se paga<br />
en el amor libre y gratuito<br />
en el amor infinito<br />
en el amor<br />
sí, en el amor<br />
a pesar de estar lleno de rabia<br />
hablo de amor<br />
el amor es una especie de divinidad<br />
el amor es un hombre desharrapado<br />
como decía Sócrates,<br />
un tipo pelado que camina por la ciudad<br />
sin tener dónde dormir<br />
un tipo sabio que está sin un chavo <br />
como Jaime y como Alba<br />
el tipo que te dirige la palabra<br />
y te quiere<br />
que agarra borracheras<br />
y escupe poemas<br />
como Joaquim<br />
que es tierno sin dejar de ser narciso<br />
que deja mudo al primer ministro<br />
que te pregunta por tu locura<br />
que te saluda por la calle<br />
que te dice que tu actuación ha sido brillante<br />
es eso el amor<br />
la fraternidad<br />
el encuentro de los creadores<br />
y queda<br />
para siempre.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-84885346416219915952012-01-20T08:48:00.004+01:002012-01-20T19:36:58.214+01:00AutobiografiaNão preciso mas tu sabes como eu sou<br />
Encaminho-me pouco divirto-me assim nas copas<br />
Das árvores soprando pensamentos para o mundo que há de noite.<br />
As pessoas quando acordam são outras, já sabias,<br />
Essa névoa contemporânea do medo miudinho<br />
Que perdemos nas cidades e nos corpos, tu entraste<br />
Antes de mim nos jogos, o enxofre da música e o<br />
Lago do feitiço, inocente homem breve que sonha<br />
Tu bem sabes.<br />
Depois aluguei a bruxa por uma vasta noite.<br />
E a minha vida mudou, a noite cresceu,<br />
A vertigem ardeu-me nos braços até a sangria<br />
Do tédio quando para sempre julguei que te perdia.<br />
Na luta perdi um ou dois braços,<br />
Mais do que o que tinha. Mas esta memória é um palácio,<br />
São corais no pensamento. Jardins e fantasmas,<br />
O gume nas mãos sorvendo, criança estratosférica<br />
E profunda: sem braços e agora sem mais nada.<br />
Não me percebeste, enchi-me de fúria.<br />
É uma arte, queria eu dizer, matar sem retrocesso e<br />
Atraso — ah aqueles braços para apoiar as mãos — ,<br />
Ceifando. Saturno e o vento na proa erguendo.<br />
O:navio:no:mar:parado:parado:completamente.<br />
Parado.como dizer? Não dizer, eu sou.uma vida<br />
Medonha e múltipla. E agora descanso<br />
Deitado nestas mãos que mexem<br />
Sem apoio, sabes, nascendo dos teus olhos<br />
P’la manhã.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Rui Costa. <i>A nuvem prateada das pessoas graves</i>. Edições Quasi (2005)</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Autobiografía</b></span><br />
<br />
No me hace falta pero tú ya sabes cómo soy<br />
Me encarrilo poco me divierto así en las copas<br />
De los árboles soplando pensamientos para el mundo que hay de noche.<br />
Las personas cuando se despiertan son otras, ya lo sabías,<br />
Esa niebla contemporánea del miedo menudo<br />
Que perdemos en las ciudades y en los cuerpos, tú entraste<br />
Antes que yo en los juegos, el azufre de la música y el<br />
Lago del hechizo, inocente hombre breve que sueña<br />
De sobra lo sabes.<br />
Después alquilé a la bruja por una vasta noche.<br />
Y mi vida cambió, la noche creció,<br />
El vértigo me ardió en los brazos hasta la sangría<br />
Del tedio cuando para siempre creí que te perdía.<br />
En la lucha perdí uno o dos brazos,<br />
Más de lo que tenía. Pero este recuerdo es un palacio,<br />
Son corales en el pensamiento. Jardines y fantasmas,<br />
El filo en las manos sorbiendo, niño estratosférico<br />
Y profundo: sin brazos y ahora sin nada más.<br />
No me entendiste, me henchí de furia.<br />
Es un arte, quería yo decir, matar sin retroceso ni<br />
Retraso —ah aquellos brazos para apoyar las manos—,<br />
Segando. Saturno y el viento en la proa levantando.<br />
El:navío:en:el:mar:parado:parado:completamente.<br />
Parado.cómo decirlo? No decir, yo soy.una vida<br />
Temible y múltiple. Y ahora descanso<br />
Acostado en estas manos que se mueven<br />
Sin apoyo, sabes, naciendo de tus ojos<br />
Por la mañana.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-56566817462112590662012-01-16T19:33:00.000+01:002012-01-16T19:33:35.352+01:00Fala da velhaNavego uma solidão de búzios<br />
No mar verde de canela e açafrão<br />
A noite é mais fechada<br />
No ar de prata e pólen<br />
Que respiro<br />
<br />
Meu coração é um lago<br />
Por onde deslizou a vida<br />
Sem flores<br />
Sem nenúfares.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Paula Tavares. <i>Manual para amantes desesperados</i>. Caminho (2007)</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Dice la vieja</b></span><br />
<br />
Navego una soledad de caracolas<br />
En el mar verde de canela y azafrán<br />
La noche es más cerrada<br />
En el aire de plata y polen<br />
Que respiro<br />
<br />
Mi corazón es un lago<br />
Por donde se ha deslizado la vida<br />
Sin flores<br />
Sin nenúfares.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-90804468128911855752012-01-05T07:51:00.002+01:002012-01-05T21:21:30.032+01:00gramática do português contemporâneoler<br />
é também uma maneira de premeditar a solidão,<br />
um modo de aproximar a alma da sintaxe<br />
como se também o ser se ordenasse<br />
em sujeito<br />
predicado e complemento directo.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Alexandra Monteiro. <i>os dias lentíssimos</i>. Fundação Ciência e Desenvolvimento / Editora Objetiva (2011)</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>gramática de portugués contemporáneo</b></span> <br />
<br />
ler<br />
es también una manera de premeditar la soledad,<br />
un modo de aproximar el alma a la sintaxis<br />
cómo si también el ser se ordenara<br />
en sujeto<br />
predicado y complemento directo.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5980348650698254301.post-13747101102640359302011-11-25T18:06:00.001+01:002012-05-27T12:34:32.271+02:00Algum dia um novo PapaAlgum dia um novo Papa<br />
Anunciará altivo<br />
Que é Deus a raiz quadrada<br />
De um quantum negativo<br />
<br />
E o Deus que tanto procuro<br />
Em que atingido me afundo<br />
É aquele ser-não-ser<br />
Do que acontece no mundo<br />
<br />
Da matéria mais que densa<br />
É que é divertido ser<br />
Ali se nada acontece<br />
Tudo pode acontecer<br />
<div style="text-align: right;">Agostinho da Silva</div><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Algún día un nuevo Papa</b></span><br />
<br />
Algún día un nuevo Papa<br />
anunciará altivo<br />
Que es Dios la raíz cuadrada<br />
De un quantum negativo<br />
<br />
Y el Dios que yo tanto busco<br />
En que alcanzado me hundo<br />
Es aquel ser-y-no-ser<br />
De lo que pasa en el mundo<br />
<br />
De materia más que densa<br />
Es tan divertido ser<br />
Allí si nada sucede<br />
Todo puede suceder.Sun Iou Miouhttp://www.blogger.com/profile/01685082083667157849noreply@blogger.com1